Nazwa forum

To prawda bardzo niewielu ludzi zastanawia się czy wierzy w Boga? Z reguły jest to tak, że wierzą bo muszą.
Potrzebują kogoś, jakiegoś "zjawiska" czy podmiotu do którego mogą zanosić swoje problemy. Potrzebują także zasad, których bedą przestrzagac albo je łamać. Wierzą bo niechcą czuć sie samotni. Kiedyś sama bym nawet nie pomyslała, zeby sie nad tym zastanowić.Gdybym usłyszała od kogoś takie pytanie, pewnie zaczełąbym się śmiać. Wtedy moja wiara była bardzo płytka, liczyło się tylko dla mnie to żeby moje życie nie było nudne, żeby na każdym kroku coś mnie zaskakwiało, żeby poprostu coś się działo. W tym całym zamęcie "zgubiłam Boga". Owszem chodziłam do kościoła, ale tylko dlatego, że musiałam bo "rodzice tak kazali".Wysłuchałam nudnego kazania (wtedy tak myslałam) i wracałam spowrotem do mojego codziennego życia. Ale teraz wiem, że ten świat, którym żyłam kiedyś w przeciwieństwie do tego był okropnie nudny, udawany i tak naprawde nigdy nie byłam w nim szczęśliwa. Teraz po mału naprawiam swoję błedy, staram się pomagać innym i nie być leniwa i egoistyczna (co dawniej tylko to sie u mnie liczyło). Tak jakbym dostała drugie życie. I chyba właśnie teraz zaczynam od począktu wierzyć. Powoli odnajdywać Boga i chodź wiem, że nigdy nie zgłębię wiary dokońca, i napewno nigdy nie dowiem się czemu tak naprawdę wierzę, to będę jedno wiedziała, że mimo to próbowałam i może moja odmiana jest skutkiem wiary. Bo tak jak i Bóg, wiara jest NIEPOJĘTA!

Pięknie napisane Mario. Takie świadectwa wiary są dzisiaj bardzo potrzebne. Wielu ludzi nawet nie wyobraża sobie jak bardzo... Ja jeszcze całkiem niedawno byłam zupełnie innym człowiekiem.. nie liczyłam się z uczuciami bliźnich. Teraz tego bardzo żałuję, bo choćbym chciała, wszystkiego nie naprawie. Ludzie stracili do mnie zaufanie, które jak wiadomo nie da się odbudować w przeciągu kilku dni. Nadal walczę ze złem, z moim okropnych charakterem. Dużo już osiągnęłam, ale dla mnie to wciąż za mało i wydaje mi się, że już zawsze będę walczyć. Wiem na pewno, że nie chcę wracać do "starej Kaśki". Uchwyciłam się mocno Jezusa i trzymam się z całych sił, żeby nie upaść znów na dno, bo jak wiadomo można wspiąć się wysoko, a spaść jeszcze niżej. Również zaczęłam czytać Pismo Święte, a także różne książki religijne, dzięki którym dowiaduję się coraz więcej o Bogu. Codziennie nasuwają mi się nowe pytania, na które staram się szukać odpowiedzi, a kiedy poznam ją na choćby takie najmniejsze pytanie jestem nieziemsko szczęśliwa, że "już wiem!".

Żeby zrobić coś naprawdę dobrego w swoim życiu trzeba dużo siły i odwagi. Jest naprawdę ciężko, ale warto podjąć tę walkę, bo kiedy zrobi się ten pierwszy krok w stronę Boga, chce się robić ich więcej, gdyż jest doprawdy fantastycznie...

ZBUDUJMY ZGRANY ZESPÓŁ, W KTÓRYM NA CZELE BĘDZIE STAŁ SAM BÓG BĘDZIEMY O NIEBO SZCZĘŚLIWSI!!!

Szczera spowiedź to coś najwspanialszego na świecie! Moja cała przemiana zaczęła się właśnie od prawdziwie szczerej spowiedzi. Bałam się okropnie, płakałam i przed samą spowiedzią chciałam nawet uciec... nie zrobiłam tego chyba tylko dlatego, że ksiądz z którym byłam umówiona na tę spowiedź z całego mojego życia uczy mnie religii w szkole i wiedziałam, że się przed nim nie ukryje... Wiem i wtedy już to wiedziałam, że ucieczka nie załatwiłaby sprawy, że w końcu bym wróciła, gdyż zbyt wiele spraw mnie męczyło... Spotkanie z Bogiem podczas sakramentu pojednania otworzyło mi oczy na wiele spraw. Na całe moje życie. Rozmawiałam z księdzem bardzo długo i przez cały ten czas czułam miłość i obecność Boga przy nas. Kiedy skończyłam się spowiadać byłam tak strasznie szczęśliwa. Cieszyłam się z byle głupoty, bo wszystko wydawało mi się nadzwyczajnie wspaniałe! Nie chciałam, żeby na tym się skończyło. Właśnie wtedy zaczęłam walczyć z moim ciężkim charakterem. Zaczęłam codziennie rozmawiać z Bogiem - tak po prostu - o wszystkim. To On naprowadził mnie na dobra drogę - Jego drogę. i prowadzi mnie teraz tą właśnie ścieżką. Dziś wiem, że nigdy już nie chcę wracać do tego co było. Spowiadam się dużo częściej niż dawniej. Moja teraźniejsza spowiedź jest prawdziwym spotkaniem z Ojcem, który chce mi przebaczyć. Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że sakrament pojednania jest moim ulubionym sakramentem gdyż sprawia, że jestem naprawdę szczęśliwa. Szczęśliwa bo wiem, że nasz Pan nigdy mnie nie przekreśla, zawsze wybaczy jeśli tylko naprawdę będę chciała się nawrócić. Wszystko co robię - robię dla Niego!

Oczywiście masz racje powinniśmy całe swoje życie powierzyć Bogu, ale do tego potrzeba ogromnego zaufania. Tylko właśnie ludziom brakuje zaufania jakie miał Jezus Chrystus do Ojca. Ja sama mam z tym wielki problem, bo moje zwyczajne ludzkie myślenie nie ogarnia mocy Bożej która jest przeogromna. Nie wiem co trzeba zrobić, żeby tak maksymalnie zaufać. Mam nadzieję, że kiedyś i ja się tego "nauczę", bo z pewnością, może to pomóc w wielu sprawach, z którymi często nie daje sobie rady.

Zapraszałam wielu ludzi do odwiedzania i pisania na tym forum, ale dzisiaj przynajmniej wśród moich znajomych brakuje takich, którzy chcieliby pisać o swojej wierze. Którzy w ogóle znaleźliby chwilę na refleksje na temat swojego życia i obecności w nim Boga.

Ciężko jest jednoznacznie odpowiedzieć mi, czemu wierzę. Chyba najprostszą odpowiedzią mogłaby być taka: wierzę w Boga, bo przemówił do mojego serca. Przemówił w słowach otuchy, przemówił, by dodać mi odwagi i siły w codziennym życiu. Dlaczego? Ponieważ jestem osobą niepełnosprawną. Choruję na zanik mięśni (dystrofia mięśniowa obręczowo - kończynowa, jeśli ktoś się interesuje medycyną ). Od małego byłem wychowywany w duchu wiary, miłości do Boga i bliźniego. Jednak, gdy w wieku 12 lat dowiedziałem się, że choruję na nieuleczalną, postępującą chorobę, świat mi się załamał. W jednej chwili to, co robiłem jako mały chłopiec, nagle przestaje istnieć. Jedynie pozostaje mi patrzeć, jak inni biegają, skaczą, podnoszą ciężary itp. Byłem rozdarty na pół i nie wiedziałem, czy mam kogo obwiniać za to... Jeśli tak, to kogo? Rodziców? Boga? Rodziców nie mogę za to winić, bo to nie z ich winy - to po prostu kwestia genetyki.. Ale czy Boga mogę obwiniać? I tak i nie. Mogę mu powiedzieć, że zrobił mi ogromną krzywdę, ale po co tak mówić? Czy to ma jakiś głębszy sens? Nie. To ma sens za to w drugą stronę. Bóg ma po prostu plan we mnie. Kiedyś usłyszałem od mojej koleżanki takie słowa: "Miśku, Ty nie wiesz, jaki byłbyś, gdybyś był w pełni sprawny. Mógłbyś być ostatnim draniem i nie miałbyś perspektyw życiowych. A tak jesteś człowiekiem o dobrym sercu. I nic z tego, że jesteś niepełnosprawny.".
Kiedyś umówiłem się na spotkanie z pewną dziewczyną w parku, z którą rozmawiałem na różne tematy. Kiedy przyszedł czas, że musieliśmy wstać, poprosiłem ją, aby mnie podniosła z ławki (niestety sam tego nie mogę zrobić, bo moja sprawność mi na to nie pozwala). I zaskoczyła mi takimi słowami: "Przepraszam, zapomniałam o tym, sama z resztą chciałam Ci to zaproponować... Ja nie myślałam wtedy o Twojej chorobie, ale o rozmowie z Tobą i o tym, jakim jesteś dobrym człowiekiem". Kiedy te słowa do mnie dotarły, pomyślałem: "Boże, stawiając mi na drodze takich ludzi, wierzę, że jesteś obecny przy mnie". Dzięki Niemu wiem, że Jego dobro jest w ludziach, którzy mnie otaczają. Dzięki Niemu wiem, że mam cel życia, że mam po co i dla kogo żyć.
I choć moje przeszłe życie to była masa zakrętów, staram się nie tworzyć muldów przed sobą, ale prostą drogą z Panem Bogiem za rękę. Z nim nie muszę się bać i mogę swobodnie wypłynąć na głębię. Jego miłość jest nieskończona, niepojęta, przy mojej malutkiej i znikomej i dlatego wiem, że gdy popełnię jakiś grzech, mogę mu zaufać i zatopić grzechy w potężnym oceanie Jego miłosierdzia. Ja wiem, że On mnie kocha, a ja mogę być Jego pasterzem tej ziemi.
I na koniec jeden z moich ulubionych cytatów, ten akurat jest z filmu "Święci z Bostonu": "I staniemy się pasterzami na Twoją, Panie, chwałę. Od Ciebie pochodzi moc nasza, Twoją wypełniamy wolę. Do Ciebie kierujemy swe kroki, by u Twojego zasiąść tronu. In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti."

Jah Bless!